ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ

Αλλά και στην εφημερίδα «Αθηνά» της 30ης Ιουνίου 1852 που εκδίδονταν τότε στην Αθήνα καταγράφεται επιστολή του Χριστόφορου, απευθυνόμενη στις γυναίκες, το εκλεκτό του ακροατήριο, ύστερα από την απαγόρευση λόγω απαιδευσίας κι αμάθειας, που επέβαλε στο Χριστόφορο η Ιερά Σύνοδος να περιέρχεται κηρύττων το λαό. Η επιστολή δημοσιεύτηκε με τήρηση της ορθογραφίας και της σύνταξης της πρωτοτύπου και έχει ως εξής:
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ

Εύ – χομε – θα σας πρόσεξε καλός μη γελαστί – τε κανής χριστιανός και γράφ – τίτε εις την Πολή-το-φρουράς δια να με πιάσετε γιατί όσι δε γράφτουν ή-νε με τον Χριστόν και όσυ γράφτουν ήνε με τον διάβολω. Ουδέ τα λόγια των Λαθηροκαρβέινων να αγρηκάτε… Γυναίκες δε μου είπατε ότι είστε χριστιανές. Όποια γυναίκα γραφθεί ο άντρας της ή το πεδί της εις το διάβολο να μην ιδή χαϊρι, ούτε εκείνοι, ούτε τα πεδία της, ούτε το σπήτη της.
Και μένω
Χριστόφορος.
Η γέννηση του Παπουλάκου λογαριάζεται ότι έγινε στο Άρμπουνα το 1770. Μοναχός έγινε μάλλον σε ηλικία 50 ετών, προφανώς κατά την έναρξη της επανάστασης του 1821. Ουδαμού ανευρέθη έως τώρα ίχνος συμμετοχής του μοναχού Χριστόφορου στον Ιερό Αγώνα καίτοι η επαρχία Καλαβρύτων κόχλαζε επαναστατικά και στο Δήμο Κλειτορολευκασίας δρούσε ο Πρωταντάρτης του αγώνα ΧΟΝΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ, ο άνθρωπος που χτύπησε στις 16 Μάρτη 1821 τους Τούρκους φοροεισπράχτορες στη Χελονοσπηλιά.
Ο Χριστόφορος μετά την απελευθέρωση της χώρας φαίνεται ότι έχτισε μονύδριο της Κοίμησης της Θεοτόκου στο βουνό Γκαμήλα του χωριού Αρμπουνα όπου ασκήτευε. Το 1847 περιόδευσε σε Αρκαδία και Αχαΐα διδάσκων και κηρύττων το θείο λόγο με απλοϊκά λόγια. Την πληροφορία αυτή αλίευσε ο Άνινος από την εφημερίδα «ΒΕΛΤΙΩΣΕΙΣ» της Τρίπολης όπου μάλιστα αναφέρεται και το ακόλουθο «θαύμα».
Περιοδεύων ο Χριστόφορος σε χωριό του Δήμου Φαρών έφτασε σε κάποιο χάνι (πανδοχείο). Ο πανδοχέας στην αυλή του χανιού με φίλους του έπινε ρακή (τσίπουρο). Ο λιτός μοναχός ζήτησε να πιει. Ο πανδοχέας αρνήθηκε περιπαίζοντάς τον. Ο Χριστόφορος τον καταράστηκε. Σε λίγο «έπεσε χαμαί, ωσεί εμβρόντητος και αναίσθητος». Οι πιστοί που ακολουθούσαν το μοναχό ομίλησαν «περί θαύματος». Ο πανδοχέας όμως συνήλθε καθότι η λιποθυμία του οφείλετο σε βαρεία μέθη.
Η διδασκαλία του Χριστόφορου ήτο λιτή και απλοϊκή. Ο ίδιος ήταν αγράμματος σχεδόν. Η ασκητική του ζωή και το αφιλοχρήματο του χαρακτήρος του έπειθε τους ακροατές «να απέχουν από της ληστείας, της ψευδορκίας, της κλοπής και πάσης άλλης κακίας…».